เมื่อถึงวันนัด วันนั้นตรงกับวันที่ 15 มิถุนายน 2554 มาถึง รพ. ตั้งแต่ 9 โมงรอจนเที่ยงวันนี้รวมญาติจริงๆ มากันเยอะจนรู้สึกว่าเรานี่คนรักเยอะเหมือนกัน
ระหว่างรอก็นั่งคุยกับญาติๆ สรุปวันนั้นมีแต่ญาติผมในศูนย์หัวใจ ผมก็บอกญาติว่าไม่หายหรอกต้องจี้หัวใจ จากนั้นบ่ายสองก็เปลี่ยนชุดขึ้นเตียงนอนรอหน้าห้องผ่าตัด เวลานั้นก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรนอนรอจนเบื่อก็ขึ้นข้างบนดีกว่า
ก็ขึ้นไปกราบพระครับเวลานั้นท่านพ่อมาหาท่านบอกลูกต้องเจ็บตัว2ครั้งนะ
ครั้งนี้ทำไม่หายแต่ครั้งที่ 2จะหาย ผมก็บอกท่านว่า โรงพยาบาลที่เขาส่งตัวมาที่นี่เค้าให้แค่ครั้งเดียวครั้งหน้าต้องไปที่ รพ.ราชวิถีหรือทรวงอก ท่านพ่อบอกว่าเดี๋ยวท่านจัดการเอง เวลานั้นก็ฟังท่านไม่ได้คิดอะไรมากนัก และแล้วเวลาขึ้นเขียงมาถึงประมาณ 16.30 ไม่ตื่นเต้นไม่กลัวเลยครับใช้เวลาประมาณ 1 ชัวโมงก็ออกจากห้องผ่าตัด หมอบอกเส้นเลือดปกติไม่มีตีบตัน ผมก็พยักหน้ารับ ในใจก็กูบอกมึงแล้วทำกูเจ็บตัวฟรี แต่อารมณ์ก็ไม่ได้โกรธหมอที่ไม่โกรธเพราะรู้ล่วงหน้า จากนั้นญาติๆก็งงกันครับถามกันใหญ่ผมรู้ได้ไงว่าต้องเจ็บตัวฟรี
ไอ้ผมจะเล่าให้ฟังทั้งหมดก็กลัวญาติจะลงนรกกันหมด ก็เลยเล่านิดๆหน่อยๆว่ามีคนมาบอก อาผมก็อยากรู้ก็เจาะกันใหญ่ว่าใคร ผมบอกเทวดา เท่านั้นและครับหน้าตาตื่นกันเชียว มารุมล้อมรอบเตียงอยากรู้จักพ่อผมที่เป็นเทวดาทันที ญาติส่วนใหญ่ที่มาก็อิสลามหมด ญาติทางพ่อมากันเยอะ ถามกันว่าแต่งตัวยังไงรู้จักได้ยังไง น่านเอาแล้วกู เล่ามากเกิดปรามาศขึ้นมาลงนรกแน่ๆ พอดีแม่ผมแทรกขึ้นมาพอดีว่า เดียวนี้ผมคุยกับมนุษย์ต่างดาวได้ ก็ฮากันไปครับ
หลังออกจากโรงพยาบาลผมก็กลับไปที่โรงพยาบาลต้นสังกันที่จะออกใบส่งตัวให้ใหม่ ใจก็คิดว่ามันจะได้หรอวะทางรพ. ที่ผมผ่าตัดเค้าบอกผมว่าผมคงไม่ถูกส่งมาที่นี่แน่ๆ อีกทั้งยังเอาประวัติการรักษามาให้ผมเพื่อไปรักษาต่อที่อื่น ผมเลยไม่แน่ใจคำพูดของท่านพ่อเสียแล้ว วันนั้นผมไม่ได้พบหมอคนเดิม เป็นหมอคนใหม่ ผมก็บอกหมอว่าอยากรักษาที่เดิมเพราะสะดวก อีกทั้งใกล้บ้านครับ หมอพูดแบบไม่ต้องคิดว่าไม่ได้เพราะโรงพยาลที่ผมผ่าตัดไม่ได้สังกัดกระทรวงสาธารณะสุข ผมก็เอาไงก็เอาไปไหนก็ไปหมด นั่งเงียบ
ตอนนี้แหละครับ…ผมว่าเกินคำว่าปาฏิหารหรืออะไรไม่ทราบได้
จู่ๆหมอโทรไปหาผอ.รพ บอกว่าเชิญลงมาพบหน่อย ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรคิดว่าหมอคนนี้แน่จริงๆสั่งให้ผอ.โรงพยาบาลลงมาหาได้
หรือเป็นเมียน้อยหมอว่ะ นั้นคิดไปเรื่อยก็นั่งรออยู่สักพัก ผอ.รพ.ก็ลงมาหา ผมก็คิดว่าไม่เกี่ยวกับผมจากนั้นหมอบอกกับผอ.ว่าคนไข้อยากไปรักษาที่เดิมจะเอายังไง ตอนนี้ผมโคตรงงครับ ไม่คิดว่าจะเกี่ยวกับผม ผอ.รพเชิญผมมานั่งคุยข้างนอกถามอาการต่างๆแล้วก็บ่นว่าโรงพยาบาลที่ผมรักษานั้นคิดเงินค่ารักษาแพง จึงไม่อยากส่งไปโดยปกติทางเราจะส่งไปราชวิถี หรือไม่ก็ทรวงอก เพราะสังกัดกระทรวงสาารณะสุข ผมฟังอย่างเดียวท่านพูดไปเรื่อย แล้วก็ถามผมว่านัดอีกครั้งวันไหน ผมบอกเขาไม่กล้านัดเพราะคิดว่าคงไม่ส่งผมมาแน่ ผอ.แกบอกว่าเอาอย่างนี้แล้วกัน แกจะออกใบส่งตัวให้มีระยะเวลาถึงสิ้นปีงบประมาณก็คือก่อน 30 กันยายน 54 ตอนนี้ผมนั่งเอ๋อ ชาวบ้านเรียกเอ๋อแดกคับ แล้วแกก็เซนต์ใบส่งตัวให้ผม ท่านพ่อผมนี่ไม่ธรรมดาจริง ผมเดินออกมาจากโรงพยาบาลประจำอำเภอแบบงง มึน มันเป็นไปได้ยังไงวะ
ยังไม่จบครับ จากนั้นผมก็โทรไปบอกหมอว่าผมได้ใบส่งตัวกลับมาที่เดิมแก่ก็ งงๆ จากนั้นบอกผมว่า เดือนสิงหาทั้งเดือนหมอใหญ่ที่จี้หัวใจไม่เข้า ส่วนกันยายนก็ไม่รู้จะเข้าไหมและจะโทรมานัดอีกที ผมก็บอกไปว่าใบส่งตัวหมดอายุสิ้นเดือนกันยายนนะ (เอาแล้วครับทำพ่อผมเหนื่อยอีกแล้ว) ผมถามแล้วถ้าหมอใหญ่ไม่เข้าจะทำยังไง แกก็บอกว่าก็ต้องไปขอใบส่งตัวใหม่ วุ่นวายดีแท้ผมก็รอมาเรื่อยจนเมื่อวันที่ 5 กันยายน หมอโทรมาบอกว่า มีคิวนัดผ่าตัดวันที่ 23 กันยนยน นี่ครับท่านพ่อท่านช่วยส่งเคราะห์ผมจริงๆ
นี่เป็นเหตุการณ์ที่ยืนยันได้อีกครั้งว่าเทวดาท่านรักษาคำพูด….แต่มนุษย์นั้นพูดแต่ไม่ทำอย่างที่พูด
09-09-2011, 03:46 PM