ตอนที่ 62

by admin

ตอนที่ 62

by admin

by admin

ขึ้นปี่ใหม่

สวัสดีท่านผู้อ่านทุกท่าน วันนี้วันที่ 15 เมษายน  2557  เวลา 24.00 น. ข้าพเจ้าขออ้างคุณสมเด็จพระพิชิตมารบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ ขอบารมีพระรัตนตรัยจงคุ้มครองป้องกันให้ท่านทั้งหลายรอดพ้นจากอุบัติเหตุ มีสุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ มีความสุขสมหวังดังใจปรารถนา ตลอดปีใหม่ไทยนี้ทุกประการเทอญ…

ห่างหายไปเดือนเศษก็ไม่ได้หายลับไปไหนทำงานครับล่องใต้ขึ้นเหนือไปอีสานยันตะวันออกตก เดือนเดียวนี่ขับรถเกือบหมื่นโล  บางทีก็มาคิดว่าคนที่เขาทำงานประจำนี่น่าจะสบายกว่าเรา  วันๆเปิดคอมออฟฟิตเล่นเพซบุ๊คมั่งแซทนู้นนี่นั่นสิ้นเดือนได้ตังใช้ มันสบายว่ามั้ย  แต่พวกนี้บอกเบื่ออยากมีธุรกิจส่วนตัวจะได้มีอิสระ  ก็ขอบอกว่าโคตรอิสระจนเกินไป  ผมไปต่างจังหวัดจนเบื่อไปแล้วไปอีกซ้ำๆซากมากว่าสิบปี  คนที่ไม่เคยไปก็อยากไปคนไปบ่อยก็เบื่อ  นี่แหละนะความไม่พอดีขับรถไม่ใช่ว่าสนุกสบาย  ทุกข์พอสมควร  เดือนนี้มีเรื่องสำคัญจะเล่าให้อ่านแล้วโมทนาบุญร่วมกัน  เมื่อวันที่ 5 เมษายน ที่ผ่านมาผมก็ได้ไปร่วมงานถวายวิหารแก้วสมเด็จองค์ปฐม  ที่วัดป่าซางงาม จ.ลำพูน  คณะเราเมื่อสองปีที่แล้วก็ได้ช่วยกันอุทิศแรงกาย แรงทรัพย์ ร่วมสร้างวิหารแก้วสมเด็จองค์ปฐม ที่สวยสดงดงามแห่งหนึ่งในประเทศไทย  สถานที่นี้มีความสำคัญมากแห่งหนึ่ง  ที่สำคัญอีกอย่างคือมีสมเด็จองค์ปฐมปางพระนิพพานประดับเพชรที่ใหญ่และสวยที่สุดอยู่ที่นี่  ก็ขอให้ท่านผู้อ่านร่วมโมทนามหากุศลในครั้งนี้ด้วยครับ

ช่วงนี้เป็นเทศการสงกรานต์ก็เห็นว่าสมัยนี้วัยรุ่นเล่นน้ำสนุกสนานกันมากจนบางทีก็เกินงามเกินประเพณี  เห็นแล้วก็คิดว่าเออรึเราแก่แล้วเลยไม่เห็นถึงความสนุก  เอรึว่าที่เขาสนุกกันนี่เพราะสาดน้ำใส่สาวๆปะแป้งแถมจับนู้นนี่กันเพลิน  จริงๆแล้วตรงนี้น่าคิดนะว่าเรามีประเพณีนี้ไว้เพื่ออะไร  เพื่อให้หนุ่มๆมาลวนลามหญิงรึว่าให้หญิงมาเต้นยั่วหนุ่ม  อันนี่เท่าที่ผมเห็นนะ  แถวบ้านผมมันเป็นแบบนี้แม่คุณเล่นยืนบนรถโยกเอวส่ายสุดฤทธิ์  เห็นแล้วได้แต่สงสารมดลูกเธอ  ส่วนผู้ชายนี่เมาปลิ้นกระโดดโป๋เป๋เป็นเปรตโดนน้ำร้อน  เออนะว่ากันไปนานๆมีทีปีละครั้ง  ว่าแต่พวกเราเหล่านักรบกิเลสล่ะเป็นยังไงกันบ้างได้ไปสรงน้ำพระกันบ้างรึเปล่าหรือว่าไปสรงน้ำสาวๆหนุ่มกันจนลืมพระ  บางทีเห็นบ่อยๆลืมพระได้เหมือนกันนะว่ามั้ย  

หลายท่านถามกันมามากสำหรับทริปต่อไปซึ่งเดิมผมตั้งใจว่าจะจัดทริปอโยธยาศรีรามเทพนคร ครั้งที่ 2 แต่ติดว่าขี้เกียจก็เลยยังก่อนดีกว่าที่ขี้เกียจเพราะเวลาจะอยู่บ้านยังไม่ค่อยจะมีเร่ร่อนนอนจังหวัดนู้นทีนี้ที เดือนนึงนอนบ้านไม่ถึงห้าวัน  ตั้งแต่จบทริปที่แล้วก็มีคนแห่ถามกันมามากหนูโดนของมั้ย  หนูมีผีตามรึเปล่า  สรุปกูกลายเป็นหมอผีไปซะแล้ว  บ้างก็จะมาให้ถอดของ  บ้างก็จะให้ไปไล่ผีเออเอากะมัน  แต่ละคนก็มีปัญหาแต่ละอย่างไม่เหมือนกัน  คนมันก็แบบนี้ยุ่งวุ่นวายคอยแต่จะพึ่งคนโน้นพาคนนี้  ไอ้เรามันก็ประเภทบ้าเป็นพักๆเกิดคึกขึ้นมาก็ช่วยสุดใจ  พอหายคึกก็ขี้เกียจวุ่นวายกะคนอื่นก็เอาเป็นว่าเลิกขี้เกียจค่อยมาว่ากัน

ชีวิตเราทุกคนที่เกิดมาบนโลกนี้ลองคิดดูดีๆนะว่ามันไวมาก  สั้นมากบางท่านแป๊บๆ60ขวบแล้ว  ผมนี่แป๊บๆ18ขวบไวแท้  ก็เรียกว่าวัยขบเผาะกำลังเอาะๆนั่นมั้ย  เวลามันผ่านไปทุกวันๆนี่ก็เพิ่งผ่านปีใหม่มาจะครึ่งปีแล้ว  ก็อย่าประมาทกันครับ  ประเภทที่สวดมนต์ก็ไม่เอากรรมฐานก็ขี้เกียจไอ้ประเภทนี้อย่ามาบอกว่าไม่อยากเกิดอีก  อย่ามาพูดว่าต้องการไปนิพพาน  มันน่าตบเอาเลือดปากออกเพราะอะไร  ก็เพราะสักแต่ว่าพูด  พูดส่งเดชส่งลมไปเรื่อยเปะปะโปเป   หาได้เอาจริงตามคำไม่  คนประเภทนี้ไม่ไหวพวกนี้ทำหลวงพ่อเหนื่อยเปล่า  หลังๆมานี่ผมต้องสู้กับอารมณ์ใจตัวเองมาก  เดี๋ยวดีเดี๋ยวบ้าหงุดหงิดง่าย  ก็พยายามจะระงับยับยั้งแต่บางทีก็เหลืออด  เจอพวกที่มาทริปดื่มสุรายาเมาไอ้เราก็ปรี๊ด  มันทำแบบนี้ได้ยังไงเรามาฝึกให้มีสติ  คนพวกนี้หาเครื่องทำให้ขาดสติ  ผมไม่โทษใครนะ ผมโทษตัวเอง  ผมมันเลวที่ไม่สามารถทำให้คนที่มามีกำลังที่จะรักษาศีลข้อที่สำคัญที่สุด  บางทีก็คิดว่านี่หรือคนที่บอกว่าการเกิดมันเป็นทุกข์ไม่อยากเกิดอีก  อยากตามหลวงพ่อไปนิพพาน  มันหาได้เข้าง่ายเพราะเราพูด  แต่ต้องทำด้วยขัดเกลาใจเราให้กิเลสเบาลง

 คณะเราหลายๆคนก็มุ่งสร้างวัดหล่อพระ  แต่ก็ลืมที่จะสร้างใจตนให้เป็นพระ  ที่ไหนมีไปหมด อีแบบนี้ก็ไม่ได้ไปหรอกนิพพานน่ะ  ก็เข้าใจว่าชอบทำชอบสร้าง  พวกท่านติดที่จะทำบุญสร้างนู้นสร้างนี่มาหลายต่อหลายชาติแล้ว  แต่อย่าลืมว่าหากเราต้องการเกิดชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย  มันต้องสร้างใจเราให้เสมอพระ  เน้นปฏิบัติให้มาก  มองดูตัวเองว่าทุกวันนี้ปฏิบัติกันมั้ย  อ้างว่าไม่ว่างบ้างไม่มีเวลาบ้าง  อ้างตลอดคือมึงยุ่งขนาดนั้นเลยรึ  กูก็ยุ่งแต่เวลากูขี้กูจับลมสามฐาน  กูขึ้นไปกราบพระ  กูอาบน้ำแต่จิตกูเกาะพระเพราะถ้าไอ้เครื่องทำน้ำอุ่นมันไฟรั่วดูดกูตายอย่างน้อยกูไปสวรรค์ก่อน  กูขับรถก็จับลมหายใจ มีสติรู้ตัวตลอดเวลา  ก่อนนอนกูไปกราบพระแล้วจับลม  มองสาวสาดน้ำตัวเปียกกูเอาอสุภเข้าจับเออกระดูกดิ้นได้  ฉะนั้นอย่ามาพูดว่าไม่ว่างไม่มีเวลา  มันไม่มีใครมาคอยเตือนเราได้ทุกวันเราต้องเตือนตัวเราเอง

ไม่รักหลวงพ่อรึ  ไม่สงสารท่านรึ ท่านทำทุกอย่างทุกทางเพื่อให้เราไม่ต้องมาเกิด  ท่านทนทรมานร่างกายท่านสั่งสอนพวกเรา  ผมไปกราบพระมาก็มากบางท่านนี่กว่าจะได้กราบลำบากลำบนกราบเสร็จก็ต้องลุกออกไปเลยไม่ได้คุยไม่ได้สนทนา  บางรูปป่วยเราไปตั้งไกลก็ไม่ได้พบ  บางรูปก็พบยากเหลือเกิน  แต่หลวงพ่อเราแม้ท่านป่วยสาหัสขนาดไหนท่านยังเมตตาออกมารับแขกมาให้ลูกให้หลานกราบไหว้พูดคุยสนทนา  เพราะอะไรก็เพราะท่านรักษากำลังใจพวกเรา  ท่านบอกว่าบางคนมาก็ไกลค่าใช้จ่ายในการเดินทางก็มากหากท่านไม่ออกมาลูกหลานก็เสียกำลังใจ  ดูเอาเถิดครับนี่ท่านพ่อเรา  ลูกๆหลานๆทุกๆท่านผมรู้ว่าลึกๆแล้วท่านใฝ่ดีกันทั้งนั้นแต่คนเรามันจะเอาดีได้มันต้องลงมือทำไม่ใช่ใช้ปากพูด  ตัวผู้เขียนก็ยังเลวอยู่มาก  ก็ต้องลงมือทำเช่นกัน  เวลามันลดลงไปทุกวัน  เอาอย่างนี้นะให้พวกท่านนับแต่นี้ไปความเลวที่เคยทำมาไม่ต้องไปคิดให้คิดว่าจากวินาทีนี้ไปเราจะรักษาศีลให้ครบ เราจะยอมตายเพื่อไม่ให้ศีลขาด  เราจะกราบพระตอนเช้าและก่อนเข้านอนทุกวัน และเราจะนึกถึงความตายทุกวัน  มันไม่มีอะไรยากถ้าท่านทำจริงจังครับ  วันนี้ก็ขอจบไว้แต่เพียงเท่านี้  สวัสดี…

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

Top