นอนระลึกชาติและความเก่าแต่หนหลัง….

สวัสดีปีใหม่ครับ…วันนี้ก็จะเล่าเรื่องที่ค้างไว้ต่อเลยนะครับ

เมื่อราวๆเดือนตุลาคม ผมได้มีโอกาสพบน้องคนนึงเวลานั้นผมฝึกให้เธอแบบข้ามโลกกันไป แหมไปได้ดีแต่ชัดไม่ชัดอีกเรื่องครับ เวลานั้นผมมีความรู้สึกว่าเอ.. ทำไมเห็นแต่หน้าเธอตลอดหรือเราจะหน้าหม้อกระมัง แต่ก็ทบทวนความรู้สึกตัวเองครับแหมของเราออกจะเพอร์เฟกยังจะหาเรื่องหางานอีก

แต่แปลกครับผมคิดถึงเธอทุกวัน จนต้องใช้มโนมยิทธิย้อนดูครั้งแรกนี่ดูคราวๆนะครับ ย้อนไปในสมัยเชียงแสนเลยครับผมเห็นว่าสมัยนั้นแหมผมนี่นักรบขี่ม้าเก่งรบเก่งและมีเธอผู้เป็นลูกเจ้าเมืองในสมัยนั้น เป็นเมียมาก่อน นั่นเอาเข้านั้นแหมอีตอนนั้นก็ตายไม่ค่อยจะสวยซักเท่าไหร่ แต่ท่าจะนานจัดเลยย้อนดูใกล้ๆเข้ามาสมัยอโยธยาเป็นราชธานี เอออันนี้เริ่มชัดขึ้นมาหน่อยครับ เวลานั้นเธอเป็นลูกกษัตริย์ครับ ผมก็แหมอีตอนนั้นไม่อาจเอื้อมแต่ดูไปดูมา เอ ชักสงสัยเธอชื่ออะไรก็ดูต่อครับ คล้ายดูหนังนะเวลานี้นอนดูไปเรื่อย จนรู้ชื่อเธอก็ชักสงสัยครับว่า เราคิดไปเองหรือเปล่า

หลังจากนั้นไม่นานเธอติดต่อต้องการฝึกญาน8ต่อครับ ผมก็เอาเลยญาน8 จัดไป ก็ให้เธอดูนั้นดูนี่ไปเรื่อยจนมาดูอดีตชาติของตัวเอง นั่นเอาแล้วแหมอยากรู้ครับที่ดูเองจะตรงกันมั้ย ก็ให้เธอย้อยดูแต่ละชาติครับดูไปดูมาแหม เจาะลึกและครับ ผมให้เธอดูชื่อของตัวเองในชาติที่เกิดยุคกรุงศรีอโยธยา แหมเธอตอบชื่อไม่ได้ครับ

ผมเลยให้เธอถามพระ เวลานั้นเธอยังฟังพระไม่ค่อยจะได้แต่ได้ยินลางๆ แหมตอบเฉียดๆเกือบถูกครับเธอบอกชื่อเหมือนผู้ชาย ผมก็เอาเข้าแล้วงานท่าจะเข้า จากนั้นอีท่าไหนไม่รู้เอาชื่อสมัยเก่ามาก็ถูกตามที่ผมนอนดูแหละครับ หลังจบการฝึกครั้งนั้นก็เล่นซะอยากรู้แหละครับ ว่าเอ..มันจะตรงมั้ยแต่ไม่รู้จะถามใคร

มาช่วงเดือนพฤศจิกายน มีโอกาสไปศูนย์ครับวันนั้นไม่ได้ฝึกแต่ไปฝึกให้คนอื่น เห็นอ.วิอยู่ก็ แหมเอาซะหน่อย พอฝึกให้ผู้อื่นเสร็จก็คิดครับว่า ท่านจะบอกมั้ยหากถามแบบนี้ ผมก็เลียบๆเคียงๆคุยโน้นคุยนี่จนหมดเรื่องคุยก็ บอกท่านว่าอีกเรื่องครับอาจารย์เรื่องสุดท้าย ผมถามท่านว่าเธอนี่ใช่ลูกหลวงพ่อไหมครับและใช่พระ…….หรือไม่ใช่ครับ แหมโชคดีครับท่านดูให้บอกว่าใช่ไม่ผิด โฮๆๆแหมอีตอนนั้นดีใจล่ะครับที่ดีใจนี่เพราะมโนมยิทธิเราสามารถระบุชื่อได้ตรง แหมอีตอนนั้นรู้สึกว่าเพื่อนร่วมเวปชื่อ ชาตรี ช้างน้อยจะอยู่ด้วยกระมัง

ขออนุญาตเอ่ยนามเพราะเจอเรื่อง ช้างเหยียบลูกโลกเข้าไปนี่ตรึงจิตตรึงใจกับครูบาอาจารย์ท่านนี้จริงๆ แหมท่านรู้เรื่องในนี้โดยไม่ได้ใช้อินเตอร์เน็ต เอ้าต่อถึงไหนและช่วงนี้ประสาทสติเพี้ยนๆ ครับ

เออนอกเรื่องอีกหลังจากนั้นกลับมาก็จำได้ว่าคืนวันนั้นเลยครับ ย้อนดูในชาตินั้นด้วยความที่ผมชอบสอดเสือกเรื่องแบบนี้เป็นปกติวิสัย ก็ดูเห็นว่าสมัยนั้นเรานี่นักรบใหญ่ เธอนี่ก็ใช่ย่อย ดูไปดูมาแหมร้องไห้ซะเลยครับดีนะอยู่คนเดียววันนั้นแหมเรื่องมันเศร้าจริงๆ

ชีวิตเธอสมัยนั้นเศร้าหมองมากครับ ขาดความอบอุ่นสุดๆจากบ้านจากเมืองมา จมปลักกับชายชั่วเช่นผมผู้มากไปด้วยรัก แหมรักเค้าไปทั่วถูกใจใครจักต้องขอพ่อแม่เค้า เธอมักเศร้าโศกเสียใจในการกระทำของผมครับ มีอยู่คราวนึงวันนั้นเป็นวันงานอะไรซักอย่างหากจำไม่ผิดเป็นวันลอยกระทง เอาอีกแล้วลอยกระทงนี่แหมอธิษฐานอีก จำไว้นะน้องๆหนูๆอย่าไปอธิษฐานส่งเดชนะจะงานเข้าเสีย เธอก็อธิษฐานแหละครับ

เธอเรียกผมสมเด็จพี่ในยุคนั้นไอ้เราก็เออ เวลานั้นมันรักเยอะไปหมดใครจะขออะไรอธิษฐานอะไรก็ตามสะบาย ผมไม่เคยอธิษฐานต้องการเจอใครซักคน สรุปนอนน้ำตาร่วงทั้งคืนครับ มาวันที่สอง ตื่นมาก็คิดครับว่าเอ…เรานี่ท่าจะบ้าหนักคนไม่เคยรู้จักมักจี่ทำไมหน้าเธอลอยมาทั้งวัน หน้าเธอนี่หน้าสมัยนั้นนะครับ สไบแดง มีชฎาน้อยๆ ผิวพรรณดี รบเก่ง ใจถึง ไม่กลัวตาย และพร้อมรบและตายเคียงข้างผมในเวลานั้น

บางทีก็เป็นภาพใส่ชุดนักรบแบบชายอยู่บนคอช้าง แหมไม่รู้ชาตินี้เธอชอบขี่ช้างมั้ยไม่เคยถาม มาคืนนี้ดูต่อครับหลังจากสวดมนต์ไหว้พระเสร็จก็นอนผมกำหนดขึ้นพระนิพพานและดูภาพสมัยนั้นต่อ มีอยู่ช่วงนึงครับช่วงท้ายๆของบิดาเธอ เวลานั้นบิดาเธอคงเห็นว่าเธอทุกข์หลายเรื่อง บิดาเธอจึงทำในสิ่งที่พ่อหลายคนไม่ทำครับ ท่านบวชเพื่อให้ลูกๆและบริวารของท่านพ้นจากนรก ภาพนี้ก็เล่นเอาต่อมน้ำตาแตกอีกครับเพราะผมรักพ่อเธอเหลือเกินผม

ออกจากสมาธิมานั่งร้องไห้อีก เวรจริงๆอยากดูก็อยากแต่มันเศร้าแท้ครับ วันที่สามก็ดูจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิตเธอในชาตินั้น เธอตายก่อนผมครับตายแล้วไปดีเสียด้วยไปอยู่ดาวดึงส์ ผมก็ดูชีวิตผมต่อเออยังดีชาตินั้นแก่ตาย ชาตินั้นผมรบทั้งชีวิต ฆ่าคนก็มากมายมากแค่ไหน ก็ลองนึกถึงทะเลสาปนะเอาศพไปทิ้งในทะเลสาปก็สามารถเดินข้ามได้สบายๆครับ

หลังจากนั้นมาเกิดอีก เกิดอีกเป็นนักรบอีกแต่ชาตินี้ดีหน่อยฆ่าน้อยกว่าเดิมหน่อย สองชาตินี่ผมรู้ชื่อตัวเองครับว่าชื่ออะไร แต่ย้อนไปจนถึงพระเจ้าประเสนธิโกสน ครั้นจะดูชื่อก็เห็นว่าไร้ประโยชน์ เอามันสองสามชาติล่าสุดก็แล้วกัน ชาตินี้รบหนักเหมือนกันครับฆ่าพม่ารามัญตายตกตามกันไปมากมาย ฆ่าพวกมันมาหลายชาตินัก จนพอมีลูกน้องเป็นพม่านี่แหมอยากกระทืบมันแบบไม่มีเหตุผล บางทีมองมันคิดในใจกูฆ่ามึงเสียดีมั้ยเนี้ย แต่เดี๋ยวนี้เบาลงไปเยอะครับ เป็นคนใจร้อนมาแต่ไหนแต่ไร เดี๋ยวนี้เย็นเป็นหิมะ แต่ไม่แน่นะครับ หิมะนี่กัดผิวหนังก็เอาเรื่องเหมือนกัน อ้าวนอกเรื่องอีก ถึงไหนแล้วชาตินั้นผมก็เรียกได้ว่า รบนอกแบบ นอกลู่นอกรอย มันติดมาจากสันดานเก่าๆเดิมครับอะไรที่รบพิสดารนี่ผมถนัด มันติดมาจนชาตินี้เลยครับ อะไรพิสดารนี่ล่อหมด ทำธุรกิจแข่งขันราคากับชาวบ้านก็หากลยุทธแปลกๆมาใช้บางทีลูกน้องตามไม่ทัน

ในชาตินั้นเธอตามมาเกิดอีกชาติครับเกี่ยวพันกับหลวงพ่ออีก เออดีสงสัยจริงเชียว ออเรื่องที่สงสัยนี่ไม่เล่าและกันนะไร้สาระแต่พวกขี้สงสัยคงอยากรู้ ชาติสุดท้ายก่อนผมลงมาจากดาวดึงส์ก็ตั้งใจครับว่าลงมาคราวนี้จะมาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วชาตินั้นก็เป็นหลานหลวงพ่อครับรบแบบพลีกายถวายหัว ให้รบเสี่ยงตายแค่ไหนผมเอาหมดชอบจริงๆ ชาตินั้นเป็นชาติสุดท้ายครับดีตอนตายก็ไปดาวดึงส์ ก่อนลงมานี่ให้สัญญาไว้กับท่านแม่ว่าจะช่วยท่านพ่อพาพี่่น้องแห่งเราไปพระนิพพานกันชาตินี้

จากนี้ไปเราในลูกหลานท่านพ่อจักไปสุขกันที่พระนิพพาน คนประเภทบ้าๆบอๆเพี้ยนอย่างผมนี่มีน้อยครับขี้เกียจทำงานจะสงเคราะห์พี่น้องท่าเดียวเออดี หรือไม่มีอันนี้ไม่ทราบเพราะเห็นพล่ามบ้าบออยู่คนเดียวเที่ยวบอกทางไปพระนิพพานเค้าไปทั่วตัวเองอาจอยู่ไม่ได้ไปก็เป็นได้ครับ วันนี้กลับมาบ้านเจอน้องชายตัวเองเพิ่งกลับมาจากเชียงรายเลยถามไปดอยตุงมามั้ย มันบอกเปล่าขากลับแวะลำพูนไปที่พระธาตุไรจำไม่ได้ ดันไม่อยากกลับอยากอยู่ที่นี่ แล้วไปบูชาพระนางเจ้าจามเทวีมา ทั้งๆไม่รู้จักว่าเป็นใครมาจากไหน ตอนมันเล่าก็กินข้าวเย็นกันอยู่ ท่านแม่ท่านมายืนข้างๆน้องผมท่านบอกว่าดึงมาให้แล้วนะลูกพาน้องไปให้ได้

กินข้าวเสร็จเลยบอกน้องผมว่ามันเคยเกิดเป็นลูกท่านมาก่อนท่านอยากพบ เออดีมันยังไม่ด่าพี่มันบ้า จากนั้นผมก็พาไปด้วยวิธีพิเศษ แหมไปถึงพระจุฬามณีแต่เข้าเขตไม่ได้ครับ เทวดาท่านบอกศีลไม่ครบ เลยถามมันแหมมันบอกเพิ่งฉลองซัดเหล้าไปหลายวัน เออดีผมก็ไม่ได้ถามแต่แรกเล่นซะหมดแรง จากนั้นท่านแม่มาอีกครับบอกว่าเตือนลูกเราบ้างนะนั่นตกลงน้องหรือลูกชักงง แต่ไม่เป็นไรยังไงคงได้พาไปอีกเมื่อศีลได้ล่ะครับ

2-01-2012, 10:33 PM