ทำไมต้องเจริญกรรมฐาน
ธรรมโอวาทหลวงพ่อฤาษี วัดท่าซุง
คนถึงแม้ว่าจะทำบุญหนัก แต่ว่าเวลาจะตาย
บังเอิญจิตไปนึกถึงอกุศลเข้าอย่างใดอย่างหนึ่ง
อกุศลก็จะพาลงไปอบายภูมิก่อน ฉะนั้นจึงมีความจำเป็น
จะต้องเจริญสมาธิ คำว่าสมาธินี่แปลว่าการตั้งใจ
… อย่างที่ท่านทั้งหลายทำบุญกันนี่ก็จะบอกว่า
อุ้ย…หลวงพ่อมาทีไร ฉันก็ถวายสังฆทานทุกที
การถวายสังฆทานแต่ละครั้งมีสิทธิไปเกิดบนสวรรค์ชั้นที่ ๕
เรียกว่า นิมมานรดี หรือถ้าจะไม่ไปก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ดี
บรรดาญาติโยมพุทธบริษัท เราอาจจะเผลอได้
ตามบาลีว่า “เอกะ จะรัง จิตตัง” จิตดวงเดียวเที่ยวไป
จิตน่ะมันรับอารมณ์เดียว เวลาที่เรารัก คนที่เรารัก
สัตว์ที่เรารัก เขาจะทำเลวขนาดไหนก็ตาม เราก็ยังรัก
ถึงเวลาโกรธขึ้นมา ทำดีขนาดไหน มันก็เกลียดใช่ไหม
ไม่นึกถึงความดีของเขา ก็รวมความว่าจิตมันรับอารมณ์เฉพาะ
ฉะนั้น ถ้าหากว่าถ้าจิตออกจากร่าง
ถ้าบังเอิญไปพบอกุศลเข้าก็ไปอบายภูมิได้
ฉะนั้น พระพุทธเจ้าจึงสอนให้ฝึกจิตให้มีอารมณ์ทรงตัว
อันดับแรก ก็กำหนดรู้จับลมหายใจเข้าออก
หายใจเข้านึกว่าพุท หายใจออกนึกว่าโธ
แต่ว่าคำภาวนานี่ไม่จำกัดนะ จะนึกพุทโธก็ได้
นะมะ พะธะ ก็ได้ หรืออะไรก็ได้
นึกถึงพระพุทธเจ้าแล้วก็ภาวนา
เป็นเครื่องโยงใจให้จิตมีงาน
จิตมีงานในด้านบุญละบาป
ขณะใดที่จิตรู้ลมหายใจเข้าออก
จิตไม่คิดถึงเรื่องอื่น เวลานั้นจิตเป็นสมาธิ
จิตว่างจากกิเลส ขณะใดจิตรู้คำภาวนาอยู่
อารมณ์อื่นไม่เข้ามาแทรก
เวลานั้นจิตว่างจากกิเลส มีความดี
ฉะนั้นขอบรรดาญาติโยมพุทธบริษัททั้งหลาย
ให้ถือว่าการเจริญสมาธิมีความจำเป็น
ตามที่พระพุทธเจ้าตรัสว่า
จงอย่านึกถึงความชั่วที่ผ่านมาแล้ว
อะไรก็ตามที่มันเป็นบาปอย่านึกถึงมัน
คิดอย่างเดียวด้านของความดี
